Hij is zesenzestig jaar jong en heeft een leven, waar je een boek over zou kunnen schrijven. Dat komt er misschien ook wel, maar dan pas over vier jaar, ná zijn pensionering. “Dan schrijf ik het zélf”, klinkt het stellig. Dat is precies wat je van Peter Schouten zou verwachten. Op latere leeftijd werd Peter Schouten een advocaat. Met Schouten Legal steekt hij regelmatig zijn hoofd boven het maaiveld uit, met alle gevolgen van dien.
Zijn kantoor in Breda is niet moeilijk te vinden. In de voortuin staat een opvallend bord, met de tekst ‘On bended knee is no way to be free’. Dat was het levensmotto van zijn méér dan goede vriend Peter R. de Vries, wiens beeltenis in de werkkamer van meester P.C. Schouten meerdere malen te zien is.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen. Peter, moet jij nog werken?
“Ja hoor. Dit is niet zo’n vetpot als veel mensen denken, zeker niet wanneer je sociale advocatuur doet. Ik sta zo’n honderdvijfitg cliënten per jaar bij. Daar zijn over het algemeen geen grote bedragen mee gemoeid. Toen ik begon werkte ik echt voor loodgieterstarieven. Ik hoef nu niet te klagen over mijn inkomen, maar ik maak werkweken van gemiddeld zeventg uur. Ik heb met Schouten Legal in Breda en Eindhoven een klein team, van in totaal drie advocaten en twee juristen. Eén van die juristen zou een heel goede advocaat kunnen zijn, maar wil geen toga aan. Dat respecteer ik. Wij zitten in Breda in een eigen pand, een combinatie van woonhuis en kantoor. In Eindhoven zitten we in een verzamelkantoor, óók heel mooi. Er komt nog een spreekuurlocatie bij, in Amsterdam. Op zich kunnen wij best veel op afstand doen, maar als ik cliënten door het hele land heb, waarom zou ik dan niet naar Amsterdam komen?”
Dat klinkt alsof je nog lang niet aan het eind van je activiteiten bent?
“Die spreekuurlocatie in Amsterdam hoeft men echt niet als een terugtrekkende beweging vanuit Brabant te zien. Daar heb ik een belastinginspecteur voor gevonden, die als nieuwe advocaat-stagiair bij ons aan de slag is gegaan. Dat is de vierde leerling, die ik ga opleiden tot advocaat. Het is simpel: over vier jaar ga ik met pensioen. Die beweging is dus al ingezet. Ons kantoor is best bekend in Nederland. Ik ziet het meer als een merknaam, Schouten Legal, óók voor de continuïteit nadat ik met pensioen ben.”
Mogen we stellen dat jij jezelf als advocaat opnieuw hebt uitgevonden?
“Ik omschrijf het zelf graag als ‘de roest van mijn lijf polijsten’. Kijk, ik ben prominent ondernemer geweest. Daar is veel over te vinden. Daar kom je niet snel los van. Ik was bijna vijftig toen ik besloot rechten te gaan studeren. Ik had toen al becijferd dat ik mijn studie kon betalen én een jaar lang een kantoor zónder cliënten zou kunnen draaien. Toen ik in 2011 mijn eigen kantoor begon, klopten allerlei contacten uit mijn uitgebreide netwerk direct bij me aan. Daar zei ik echter standaard ‘nee’ tegen. Kleine klussen deed ik daarentegen wél, zoals iemand die luxe pennen meekreeg zonder ervoor te betalen, omdat hij gezegd had dat hij advocaat was. Ik doe bloed-, zweet- en tranenwerk: van winkeldiefstal en vernieling tot beschuldigden van zware misdaden. Als advocaat heb ik misschien wel de uitstraling van een zakenman. Dat is prima, zolang het maar uitstraalt dat ik weet waar ik het over heb.”
Hoe ben je eigenlijk in Breda beland?
“Ik ben via Bavel in Breda terechtgekomen. Toen ik in 1989 bij Audax in Gilze-Rijen ging werken, ben ik in Bavel gaan wonen. Ik kwam toen uit Loenen aan de Vecht, werd gevraagd om Audax als uitgeverij op de kaart te gaan zetten. Dat was wel een uitdaging, met titels als Weekend, Intiem, Mijn Geheim en Aktueel. Voor die laatste titel heb ik toen Peter R. de Vries aangetrokken. Ik ben mezelf Brabander gaan voelen. Breda is een hartstikke leuke stad, zo merkte ik al snel. Daar is iedereen bereid om snel gezellig te praten. De cafédichtheid is er bovendien enorm en ook de voorzieningen zijn goed. Het is alleen jammer dat het een VVD-stad is.”
Het is nogal een stap: van de mediawereld, via 06-lijnen en een internetbank naar advocaat?
“Ja, dat klopt. Ik heb heel veel gehad aan Joost Dionisius. Die heeft me onder zijn hoede genomen. Hij kende mij als student-advocaat, riep naar me vanaf een terrasje op de hoek bij de haven en wilde me wel verder helpen. Breda mag trots zijn op het feit dat zoveel Bredase advocaten optreden in grote strafzaken. Advocaten zijn in de provincie zeker net zo goed als in de Randstad.”
Jij bent er niet vies van om van je te laten horen. Dat leverde je het predicaat ‘mediageil’ op. Wat vind je daarvan?
“Dat ik veel in de media kom is geen ijdeltuiterij. Ik vraag aandacht voor misstanden. Wanneer ik schikkingsvoorstellen doe of oplossingen aandraag en men blijft zich verschuilen, zoek ik de media op. Ik weet daarmee om te gaan, ken ook veel journalisten. Waar ik dat in het belang van mijn cliënten kan gebruiken, doe ik dat. Anders houd ik mijn lippen stijf op elkaar. Dat predicaat ‘mediageil’ doet mij echt helemaal niets. Dat zeiden ze ook over Peter R. de Vries en later over mij. Dat is nu juist het verschil: dat je weet hoe je je aanwezigheid in de media goed in moet zetten. Het is aan de media om te bepalen hoe interessant iets is. Ik weet hoe de hazen rennen, media zijn de rode draad in mijn leven.”
Toch heb je aan den lijve ondervonden dat al die publiciteit ook een keerzijde heeft?
“Je doelt op het feit dat ik beveiliging heb. Ik sta hier regelmatig in de krant. Als ik door de stad heen loop, hoor ik wel eens dat er naar me gekeken wordt. Wanneer ik alléén ben en ergens zit, raak keer ik soms in mezelf gekeerd. Mijn hoofd staat altijd áán en heeft nog zoveel plannen met mij. Ik wil altijd veranderd zijn in de lokale gemeenschap, waarin ik me beweeg. Zo weet ook Omroep Brabant me regelmatig te vinden. Wat ik doe moet wél passen binnen de stijl van het kantoor. Het is druk en het blijft druk.”
Het lijkt bijna onwerkelijk: Peter Schouten die over ‘met pensioen gaan’ praat?
“Dat gaat over vier jaar toch echt gebeuren. Ik heb mijn opvolger ook al gevonden. Of ik daarna een boek ga schrijven over mijn leven? Daar ben ik niet mee bezig. Daar heb ik ook gewoon geen tijd voor. Ik ben een stichting begonnen om dakloze mensen te helpen: Team Thomas. Daar ga ik na mijn pensioen mee door. Ja, dat wordt liefdadigheid, de laatste barrière vóór het afvoerputje, waarin de maatschappij moeilijk mensen wil verbergen. De politiek in? Ik denk het niet. Ik heb Peter destijds geholpen met zijn Partij voor Rechtvaardigheid, Daadkracht en Vooruitgang. Ook ben ik bestuurder van de SP in Breda geweest. Tegenwoordig maak ik me hard voor legaliseren van cannabis. De opbrengst daarvan zou besteed moeten worden aan verslavingszorg. De partij die dáár voor gaat, die ga ik helpen!”
—
Lees alle verhalen uit deze editie van Breda Business & Lifestyle hier: Magazine 11 – oktober 2023
