Een creatieve duizendpoot op twee benen wordt hij ook wel genoemd, Guido Weijers (43). Een gelukswetenschapper, cabaretier, ondernemer, bezige bij, doorbijter, creatieveling en entertainer. Spelen voor mensen is het allerliefste wat hij doet of het nou voor een kleine zaal is of “de oudejaarsconference”. Het liefst maakt hij mensen blij en sinds 2017 maakt hij zijn publiek ook nog eens heel gelukkig met zijn wetenschappelijke theatercollege over “geluk”. Voor hem draait alles om logisch nadenken en dat maakt een cultureel ondernemer. Aan Breda Business & Lifestyle vertelt Guido alles over zijn coronaproof theater, zijn ondernemershart en zijn plannen voor de zomer.
“Dat is pas geluk, dat je iets kunt bijdragen in het leven van andere mensen”
De meeste mensen kennen je als cabaretier. Was je altijd al grappig en wilde je altijd al op een podium staan?
“Ik ben niet degene die op feestjes op de voorgrond treedt en geef liever anderen de aandacht dan dat ik zelf het hoogste woord heb. Ik ben juist iemand die observeert en heel stil is. Mijn brein staat continue aan om te ontvangen, maar niet om te zenden. Zenden dat doe ik op het podium. In het dagelijks leven bestudeer en observeer ik mensen liever”.
De meeste mensen kennen je als cabaretier. Was je altijd al grappig en wilde je altijd al op een podium staan?
“Ik ben niet degene die op feestjes op de voorgrond treedt en geef liever anderen de aandacht dan dat ik zelf het hoogste woord heb. Ik ben juist iemand die observeert en heel stil is. Mijn brein staat continue aan om te ontvangen, maar niet om te zenden. Zenden dat doe ik op het podium. In het dagelijks leven bestudeer en observeer ik mensen liever”.
Je pleit al maanden voor een coronaproof theater en in februari was het dan eindelijk zover. Spelen voor 500 man in het Beatrix Theather, hoe voelde je dat?
De 1,5 meter is onrendabel voor elk theater. Daarmee plegen ze langzaam zelfmoord. Daarom hebben we begin dit jaar allerlei Fieldlab-experimenten gehouden om aan te tonen dat theater ook zonder 1,5 meter veilig is. Die uitslagen van die onderzoeken zijn fantastisch. Theater blijkt zelfs veiliger dan thuis! Toch zie ik tot nu geen één theater iets doen met die onderzoeken. Ze wachten gewoon netjes af en stimuleren zelfs de 1,5 meter. Daarmee schieten ze zichzelf in de voet. We hebben nu juist testen gedaan om te laten zien dat die anderhalve meter helemaal niet hoeft. Wat heb je aan een theater als je moet optreden voor 75% lege stoelen? Dan ga ik straks liever optreden in een restaurant waarelke stoel bezet is. Veel gezelliger, zowel voor artiest als publiek. Theaters moeten zichzelf afvragen wat hun unique selling point is. Een theater hoort mensen bij elkaar te brengen en niet uit elkaar te zetten.
Sinds 2017 tour je door het land met je theatercollege over geluk, kunnen we zeggen dat jij ultiem gelukkig bent?
“Normaal gesproken wel, maar met corona is dat wel een stukje minder hoor. Wat ik het liefst doe is mensen iets geven. Dat kan ik nu niet doen, dus ultiem kan ik nu niet zeggen. Ik geef mezelf normaal een 9+, ben vrij van zorgen en mag doen wat ik leuk vind. En nu ben ik vrij van zorgen en mag ik niet doen wat ik leuk vind. Dus ik zou mezelf nu maximaal een 8 geven. Ik mis het ‘mensen blij maken’. Bij andere ondernemers in bijvoorbeeld de horeca gaat het niet alleen om hun maandomzet, maar ook dat ze mensen op hun terras zien genieten met een biertje. Dat is pas geluk, dat je iets kunt bijdragen in het leven van andere mensen.”
Maar een geluksgoeroe mogen je inmiddels wel noemen toch?
“Mijn theatercollege is juist een sneer naar iedereen die zich een goeroe noemt. Het is een wetenschappelijk college juist, omdat iedereen om mij heen zich coach ging noemen. Zo’n goeroe die zegt: ‘Je MOET nu elke ochtend om 5 uur opstaan, in een ijsbad gaan zitten, je doelen opschrijven, 80 push-ups gaan doen en naar vegetarische muziek luisteren.’ Ik wilde juist wetenschappelijk weten wat geluk is en het helemaal tot de kern afpellen.”
Wat was de trigger om je hierin te verdiepen?
“Dat waren er eigenlijk twee. Ik werd gevraagd voor een TED Talk en toen dacht ik: wat is nou mijn boodschap aan de wereld? Dat is eigenlijk ‘Geluk’ en toen ben ik me verder gaan verdiepen in dit onderwerp. Daarnaast viel het me op dat iedereen zichzelf coach noemt op Instagram. Volgens mij zijn er in 1 jaar tijd 40.000 coaches bijgekomen. Je hoeft alleen maar te zeggen: ‘Ik ben coach’ en dan ben je dus coach. Ik dacht: in die wildgroei moeten we even het kaf van het koren scheiden.”
Merk je dat je publiek een stuk zuurder is geworden sinds de coronapandemie?
“Dat merk ik eigenlijk niet zo. Privé klagen de mensen om me heen wel meer dan normaal, maar de mensen met wie ik werk zijn juist de mensen die nu kansen zien. Je omringt je automatisch met ondernemers die zich snel aanpassen. Een jaar geleden ben ik overgestapt van live naar digitaal. En de collega’s om me heen die dat ook doen zijn juist allemaal ondernemers die de kar trekken en mogelijkheden zien.”
Is het überhaupt wel te doen om je theatercollege in deze coronatijd digitaal te doen? Mis je de interactie dan niet?
“Digitaal is een tijdelijke oplossing en je gaat andere manieren zoeken om interactie met je publiek te krijgen. Je mist wel die collectieve sfeer, want mensen kijken toch in hun eentje vanuit de woonkamer. Als het gaat om kennis overbrengen dan werkt een webinar misschien wel beter dan een theatercollege, want mensen schrijven zelfs mee. Als het gaat om humor… dat is echt een groepsding. De verwachting van humor moet je echt halveren als je een webinar bekijkt.”
Merk je dat mensen even moeten wennen als jij voor ze staat met een serieus onderwerp?
“Daar was ik heel bang voor. Ik zou het heel erg vinden wanneer mensen achteraf niet hebben gekregen wat ze verwacht hadden. Dus ik moest aan de voorkant de verwachtingen managen en dat was de grootste uitdaging. Mensen kennen mij van cabaret, dus ik moest duidelijk maken dat het wel grappig is, maar dat het daar niet om gaat in deze Masterclass. 50% van de mensen in de theaterzaal komt mee met hun partner. Dan zien ze mijn naam en denken: oh Guido Weijers dat wordt lachen. Ik heb bij deze voorstelling heel erg de mix gezocht. Ze moeten enerzijds wel genoeg te lachen hebben, maar het moet anderzijds inhoudelijk wel extreem sterk staan. Het gaat wel anderhalf uur over hetzelfde onderwerp. Dit was een supermoeilijke uitdaging, maar het heeft voor mij heel goed uitgepakt. Ik heb eerst in kleine zalen gespeeld zonder dat mijn naam in het theaterboekje stond. Het eerste jaar waren de zalen halfvol, het tweede jaar was alleen het balkon leeg en het derde jaar was de voorstelling overal uitverkocht. Het publiek sprak het als vanouds rond.”
Iedereen kent je als cabaretier, maar je bent ook ondernemer. Vertel eens?
“Ik ben iemand die graag mogelijkheden ziet en ik ben altijd ondernemender geweest dan veel collega’s. Vaak is een creatieve geest niet zakelijk en zijn zakelijke mensen niet zo creatief. Ik denk dat ik een mix ben van allebei en daar prijs ik mezelf gelukkig mee. Ik kom niet uit een ondernemersfamilie, maar het zit wel echt in mijn karakter. Ik kan niet stilzitten. 16 jaar geleden was ik de eerste cabaretier die zei: ‘Als de VARA mij niet wil uitzenden dan ga ik wel naar een andere zender.’ Dat is me destijds heel erg kwalijk genomen en ondertussen zitten Hans Teeuwen, Brigitte Kaandorp, Jochem Myjer, Najib en iedereen bij de commerciële zender. Ik heb vaak het idee dat ik me iets minder aantrek van culturele wetten en ik denk gewoon logisch na. Mensen denken dat wanneer je op een podium staat, je alleen maar creatief moet zijn en je niet moet bemoeien met de rest. Maar cabaret is een totaalbeleving. Niet alleen maar een elitaire gast die z’n eigen traumatische jeugd therapeutisch verwerkt onstage.”
En wat zou je nog meer willen doen als ondernemer, toekomstplannen?
“Ik dacht 5 jaar geleden: ik ga een restaurant beginnen in mijn geboortedorp Boxmeer. Dat is 2 jaar geleden geopend. Ik heb voor dat restaurant het concept bedacht, tot zelfs de namen van de
gerechten op de menukaart. Ook dat is creativiteit. Inmiddels zit er een steengoede uitbater in. En zodra de regels weer versoepeld worden, wil ik deze zomer buitenvoorstellingen geven in binnentuinen en openluchttheaters met minimaal 150 man. Ik ga het niet in mijn eentje doen, maar ik heb 2 geniale gekken erbij gevraagd voor een beetje afwisseling: Ruud Smulders, van De Minuut van Ruud. Hij maakt muziek, raps, filmpjes en alles is over de top met een zwart randje. En de ander is cabaretier Andries Tunru, de 2e Slimste Mens van Nederland. Dit wordt een mix van De Lama’s, Gabbers en cabaret. Zwoele zomeravonden met veel humor! www.buitenspelenzonderjas.nl”
“Het is eigenlijk gewoon de evolutietheorie, de ondernemer die zich het beste aanpast overleeft”
“Alles is erop gericht dat er voor 1 juli zoveel mogelijk mensen ingeënt zijn, zodat er weer meer mag. Alle subsidies gelden tot 1 juli en als je het hebt over evenementenaanvragen, die mogen juist weer van start vanaf 1 juli. Alleen 80% van de theaters is in juli en augustus dicht, want ‘dat doen ze altijd zo’. Je kunt aan mij niet uitleggen dat je in de zomer 60 dagen dichtgaat, terwijl je gewoon open mag en heel Nederland thuisblijft deze zomer. Als je een klein beetje een ondernemershart hebt, dan bloed dat toch? En daarom wil ik in de zomer juist die buitenvoorstellingen gaan doen. We mogen weer, dus gas erop verdomme!”
En zie jezelf meer als ondernemer of cabaretier?
“Ik voel mezelf cabaretier, maar ook cultureel ondernemer. Ik hou ervan om mensen te vermaken en te verbazen en blij te maken, maar als het op een andere plek moet dan het theater, dan doe ik het op een andere plek. Het is eigenlijk gewoon biologie, de ondernemer die zich het beste aanpast overleeft. Theaters zijn hele trage, logge organisaties die zich moeilijk aanpassen. Dus in die wereld voel ik mij als cultureel ondernemer absoluut een buitenbeentje.”
Waar ben je nou echt trots op?
“Het lukt me niet om het gevoel van trots op mezelf te plakken, omdat ik simpelweg denk: input is output. Dus als je iets wil in deze wereld dan moet je ervoor werken. Als ik een show terugkijk, bijvoorbeeld De Oudejaarsconference 2018 en ik zie mezelf praten over Rutte die liegt en dat mensen veiligheid belangrijker vinden dan vrijheid, waardoor we onszelf steeds meer opsluiten, dan denk ik nu 2,5 jaar later: deze conference kan gewoon morgen weer op televisie. Dan denk ik: dit is goed spul. Maar trots voel ik niet. Ik heb daar gewoon keihard op zitten ploeteren. Elk woord gewikt en elke zin gewogen. Op iemand anders kan ik trots zijn. Dan vind ik het superknap dat iemand iets bereikt, maar bij mezelf zie ik het als vanzelfsprekendheid door de tijd en de energie die ik erin stop. Daarnaast bedenkt m’n brein dingen vanzelf en kan ik dus ook niet, iets niet maken. Het moet eruit. Ik wil vooruit. Altijd zoeken naar mogelijkheden, dat vind ik interessant. Ik wil altijd kijken naar wat wél kan.”
